Για τις εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου

16 Αυγούστου, μες στο κατακαλόκαιρο και ενώ η Πεντέλη καιγότανε και η Πάρνηθα κάπνιζε, η κυβέρνηση του Καραμανλή προκηρύσσει εκλογές. Η προεκλογική περίοδος συρρικνώθηκε στο ελάχιστο καταδεικνύοντας τη βούληση της κυβέρνησης να αποφευχθεί κάθε ουσιαστική πολιτική συζήτηση. Σκοπό είχε να υφαρπάξει την ψήφο του ελληνικού λαού πιάνοντας τον στον ύπνο, κερδίζοντας άλλη μια τετραετία στο τιμόνι της χώρας για να υλοποιήσει τις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις που ευαγγελίζεται.Όσον αφορά τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών,η πτώση των ποσοστών των δύο μεγάλων αστικών κομμάτων(ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) κατά 6% αντιπροσωπεύει μια ευρύτερη κοινωνική διαμαρτυρία και αντίθεση προς την αντεργατική και αντιλαϊκή πολιτική των δύο κομμάτων.
Ειδικότερα, η ΝΔ παρουσίασε μείωση στα ποσοστά της κατά 3,5% κατακτώντας πάντως την οριακή αυτοδυναμία. Η μείωση αυτή είναι αποτέλεσμα της πολιτικής που άσκησε όλο το προηγούμενο διάστημα και αποδοκιμάστηκε από ένα μέρος των ψηφοφόρων. Παρ’ όλα αυτά και παρ’ όλη την ισχνή πλειοψηφία αναμένεται να προωθήσει με επιθετικό τρόπο μια ομοβροντία αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων στον προϋπολογισμό, το ασφαλιστικό, την παιδεία, το σύνταγμα, το περιβάλλον και τους μισθούς. Μάλιστα οι μεταρρυθμίσεις αναμένεται να προωθηθούν άμεσα, όσο η ‘λαϊκή εντολή είναι νωπή', αποβλέποντας στην αποφυγή κοινωνικών αγώνων και αντιδράσεων.
Το ΠΑΣΟΚ αντί να τροφοδοτηθεί από την κυβερνητική φθορά της ΝΔ, ωςδεύτερος πόλος του δικομματισμού, μειώθηκε κατά 2,5%. Αίτια αυτής της αδυναμίας απορρόφησης της κοινωνικής δυσαρέσκειας αποτελούν η σχεδόν ταυτόσημη πολιτική του ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ καθώς και η αδυναμία του ως αστικά μεταλλαγμένου κόμματος αποκομμένου από τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και της νεολαίας, να ασκήσει ουσιαστική αντιπολίτευση προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων της κοινωνίας. Έτσι ουσιαστικά αποτελούσε το δεύτερο σκέλος του ενιαίου συνασπισμού αστικής πολιτικής που υπηρετεί τα μεγάλα συμφέροντα, το κεφάλαιο και της επιταγές της ευρωπαϊκής ένωσης.
Όσον αφορά το ΛΑ.Ο.Σ, πέρα από την υπερπροβολή που είχε το ακροδεξιό κόμμα όλο το προηγούμενο διάστημα από τα αστικά Μ.Μ.Ε,, η είσοδός του στη βουλή καταδεικνύει την ευρύτερη επίδραση εθνικιστικών, ρατσιστικών, ξενοφοβικών, και ακροδεξιών αντιλήψεων που διαχέονται μέσα από αστικούς πολιτικούς μηχανισμούς. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι στο λαϊκίστικο πολιτικό του λόγο κύριο αν όχι και μοναδικό πολιτικό του πρόταγμα ήταν τα εθνικά θέματα και το βιβλίο της ιστορίας της ΣΤ’δημοτικού.
Το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσίασαν άνοδο κατά 2,25 και1.8% αντίστοιχα, αντιπροσωπεύοντας μια ψήφο διαμαρτυρίας και καταδίκης της πολιτικής της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Το ΚΚΕ βάζοντας στο στόχαστρό του το δικομματισμό κατάφερε να εκφράσει κυρίως τη διαμαρτυρία εργατικών λαϊκών στρωμάτων που πλήττονται από την αντιλαϊκή επίθεση. Ο ΣΥΡΙΖΑ με τη συνεχή αναφορά του στα κινήματα της νεολαίας, τα οποία και οικειοποιείται αυθαίρετα, έβγαλε πολιτική υπεραξία από τους αγώνες των φοιτητών εκφράζοντας και αυτός ένα μέρος της λαϊκής δυσαρέσκειας αλλά και ένα τμήμα των πρόσφατων αγώνων. Σίγουρα στα εκλογικά αποτελέσματα παρατηρείται μια μετατόπιση της κοινωνίας προς τα αριστερά, παρ’ όλα αυτά δεν συνιστά μια ενεργητική πολιτική και κοινωνική συστράτευση με τα κόμματα αυτά ούτε και πλήρη αποδοχή των θέσεων και των πολιτικών από τον κόσμο που τα στήριξε. Το πολιτικό διακύβευμα είναι ο κόσμος αυτός να μην περιοριστεί στην απλή εκλογική καταδίκη του δικομματισμού, στην οποία περιορίζουν την εκλογική τους παρέμβαση το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά να ριζοσπαστικοποιηθεί και με αντικαπιταλιστική στόχευση να συστρατευθεί με τα κινήματα και τους αγώνες που έρχονται.
Η ριζοσπαστική-εξωκοινοβουλευτική αριστερά παρουσίασε μικρή άνοδο χωρίς πάντως να καταφέρει να κάνει ένα υπολογίσιμο άλμα και να συνδεθεί μαζικά με το ρεύμα δυσαρέσκειας και καταδίκης της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Τα ποσοστά που πήρε είναι αναντίστοιχα των αναγκών και των δυνατοτήτων της εποχής αλλά και της συνολικής προσφοράς που είχε η ‘εκτός των τειχών’ αριστερά στα κινήματα και τους αγώνες της προηγούμενης περιόδου. Η αδυναμία της επαναστατικής αριστεράς να συνδέσει την αντιπολιτευτική της γραμμή με τη νεολαία και τους εργαζομένους, δημιουργεί την αναγκαιότητα της πολιτικής συγκρότησης του δυναμικού της στη λογική του πόλου, με στόχο το μετασχηματισμό του πολιτικού δυναμικού της σε συνολικό πολιτικό ρεύμα και τη σταθερή παρέμβαση για την ανάπτυξη κοινωνικών και πολιτικών κινημάτων.