Για τους νέους συναδέλφους μας

Μάλλον τα πολύχρωμα τραπεζάκια και οι πολύ ευγενικοί τύποι με το τεράστιο υποκριτικό χαμόγελο στη μούρη που προσφέρθηκαν να σε βοηθήσουν να γραφτείς, θα σου κίνησαν την περιέργεια. Τι θέλουν όλοι αυτοί από μένα; Θα σκέφτηκες. Εμείς δεν είμαστε ο χώρος που θα σε φορτώσουμε σημειώσεις και τηλέφωνα καθηγητών για να σε βοηθήσουμε να «διαπρέψεις» στη «φοιτητική σου καριέρα». Γι’ αυτό και θεωρούμε πιο σημαντικό να κάνουμε μια ενημέρωση για την καινούρια ζωή που ξεκινάει για σένα, να σου θέσουμε κάποιους προβληματισμούς και όχι να προσπαθήσουμε να εξαργυρώσουμε το γλείψιμο, τα πάρτι και τις σημειώσεις σε κουκιά στις φοιτητικές εκλογές…Τι σημαίνει να είσαι φοιτητής στο Μαθηματικό; Τα illustration φυλλάδια των μεγάλων παρατάξεων σπεύδουν να σου πουν ότι είναι κάτι σαν «ευλογία». Ωστόσο η αντίληψη αυτή περισσότερο ανήκει στην σφαίρα της φαντασίας, απέχοντας πολύ από την πραγματικότητα……
Τα περασμένα μεγαλεία των καθηγητών πέρασαν ανεπιστρεπτί. Οι σημερινές απαιτήσεις της αγοράς αναγκάζουν τους αποφοίτους καθηγητικών σχολών να εργάζονται με δυσχερείς συνθήκες εργασίας (ελαστικά ωράρια, υποαπασχόληση, ανασφάλιστη εργασία, χωρίς άδειες κλπ). Ο μύθος που υπάρχει ότι με ένα πτυχίο μαθηματικού υπάρχουν πολλές επιλογές τείνει να καταρριφθεί. Η περιπλάνηση από φροντιστήριο σε ιδιαίτερο και αντίστροφα γίνεται τρόπος ζωής, διότι το να διοριστείς φαντάζει άπιαστο όνειρο, αφού μικρός αριθμός ατόμων περνά τις εξετάσεις του ΑΣΕΠ αλλά και μετά την ενδεχόμενη επιτυχία ο διορισμός δεν ακολουθεί άμεσα. Μια οποιαδήποτε επιλογή εργασίας σε έναν άλλο χώρο βλ. εταιρίες δεν χαίρουν καλύτερων συνθηκών αφού οι περισσότεροι εργαζόμενοι στην εποχή μας, εργάζονται με έναν απαράδεκτο πρώτο μισθό, είναι αναγκασμένοι να υποκύψουν στα εξουθενωτικά ωράρια εργασίας 10-12 ωρών την ημέρα, ενώ η υποαπασχόληση, η εργασιακή ανασφάλεια και περιπλάνηση είναι στοιχεία που χαρακτηρίζουν τους νέους αποφοίτους που βγαίνουν στην αγορά εργασίας....

...ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ…

«Τέτοια νιάτα και να κρατούν το τιμόνι οι πιο ανάπηροι, οι πιο άψυχοι άνθρωποι που έβγαλε ο τόπος...»

Γ.Σεφέρης

Όσο εσείς ως μαθητές της Δευτέρας και Τρίτης Λυκείου διαβάζατε για τις Πανελλήνιες, βρισκόταν σε εξέλιξη το μεγαλύτερο φοιτητικό κίνημα από την εποχή της μεταπολίτευσης. Ένα κίνημα που ίσως αρκετούς τους ξάφνιασε, αλλά που παρόλα αυτά κατόρθωσε να εισβάλλει στην κοινωνία και στην πολιτική και να γίνει το νούμερο ένα θέμα. Που κατόρθωσε, δίνοντας μια μάχη τεράστιας διάρκειας, να γίνει ανοιχτή πληγή για την κυβέρνηση και τους συμμάχους της και για την πολιτική τους σε εκπαίδευση και εργασία.Πολλοί θέλησαν να χαρακτηρίσουν εμάς τους φοιτητές και το κίνημά μας. Από τη Μαριέττα και τον Πολύδωρα μέχρι τον Πρετεντέρη και το ΔΑΠίτη της σχολής μας... Μας είπαν «κουκουλοφόρους», «τεμπέληδες», μας είπαν ότι δε θα τελειώσουμε ποτέ τη σχολή μας και ότι δε θα γίνουμε ποτέ καλοί επιστήμονες (λες και δεν παλεύαμε ένα χρόνο για να μπορέσουμε να τελειώσουμε κάποτε τη σχολή μας...). Μας είπαν ακόμα ότι το φοιτητικό κίνημα, που τόσο ορμητικά μπήκε στην πολιτική σκηνή της χώρας, ήταν υποκινούμενο. Από ποιον άραγε? Δεν απάντησαν ποτέ, αλλά υπονόησαν πολλά. Εμείς τους ρωτάμε: Μήπως υποκινήθηκε από τις χιλιάδες φοιτητές και από τις Γενικές τους συνελεύσεις?? Γιατί αυτή είναι η μόνη αλήθεια. Προσπαθώντας να περιγράψουμε και να χαρακτηρίσουμε το φοιτητικό κίνημα, εμείς που το ζήσαμε, κόντρα σε όλους αυτούς που θέλουν να το δυσφημίσουν λέμε ότι το φοιτητικό κίνημα ήταν
Πολιτικό: Αυτό το καθοριστικό στοιχείο που μπλόκαρε την Αναθεώρηση του άρθρου 16 και στρίμωξε την κυβέρνηση στη γωνία, παρά το γεγονός ότι τελικά ψήφισε στη Βουλή το νόμο – πλαίσιο, ήταν το πολιτικά επικίνδυνο περιεχόμενο που υιοθέτησε. Έβαλε στο στόχαστρο συνολικά την κυβερνητική πολιτική, το ΠΑΣΟΚ, αλλά και τις κατευθύνσεις της ίδιας της ΕΕ. Ακόμα, ήταν πολύ σημαντικό και το γεγονός ότι οι αιχμές γύρω από τις οποίες κινητοποιήθηκε ο κόσμος προβλήθηκαν στη συνέχειά τους και όχι απομονωμένες, δηλαδή προβλήθηκαν σε σύνδεση με την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση στο σύνολό της και με την πολιτική της κυβέρνησης.
Μαζικό: Αν δεν είναι μαζικό ένα φοιτητικό κίνημα με 400 καταλήψεις, με 40.000 φοιτητές στο δρόμο και διπλάσιους στα αμφιθέατρα των γενικών συνελεύσεων, τότε τι είναι?? Σε αυτό συνέβαλαν σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό οι αμεσοδημοκρατικές μορφές οργάνωσης του φοιτητικού κινήματος, δηλαδή οι Γενικές συνελεύσεις και το Συντονιστικό τους, που βοήθησαν στην εμπλοκή και συμμετοχή όλο και περισσότερου κόσμου.Ενωτικό: Επιδίωξε την ενοποίηση με τους εργαζόμενους και τα υπόλοιπα κομμάτια της σπουδάζουσας και μη νεολαίας (ΑΕΙ, ΤΕΙ, ΙΕΚ, ΚΕΣ, άνεργοι νέοι, νέοι της εργασιακής περιπλάνησης) στη βάση των κοινών τους συμφερόντων στην εργασία.
Διαρκείας: Το φοιτητικό κίνημα είναι μια συνεχής διαδικασία, που έχει σαν στόχο το μπλοκάρισμα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης στο σύνολό της και τη δημιουργία του ρεύματος εκείνου που θα αντιπαλεύει την επιχειρηματικοποίηση του πανεπιστημίου έτσι ώστε όχι μόνο να είναι ετοιμοπόλεμο, αλλά και να αντεπιτίθεται κερδίζοντας τη βελτίωση των όρων ζωής των φοιτητών και αυριανών εργαζομένων.

Μαχητικό: Συγκρούστηκε θέσει και πράξει με το κράτος και τους μηχανισμούς του (μηχανισμούς καταστολής, ΜΜΕ) και υιοθέτησε αιτήματα πολιτικά επικίνδυνα για την κυβέρνηση, όπως παραίτηση των Υπουργών Παιδείας και Δημόσιας Τάξης.

Ανεξάρτητο: από τα αστικά κόμματα και το καθηγητικό κατεστημένο, αλλά και συνολικότερα από την αστική πολιτική και τα όργανά της.

Αμεσοδημοκρατικό και από τα κάτω: Οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες του φοιτητικού κινήματος, οι γενικές συνελεύσεις, οι συντονιστικές επιτροπές, το συντονιστικό των γενικών συνελεύσεων κτλ έδωσαν τη δυνατότητα στον ίδιο τον κόσμο των σχολών να είναι το υποκείμενο των διαδικασιών, να συζητά, να αποφασίζει, να υλοποιεί και να αποτιμά. Ήταν αυτές οι διαδικασίες που έδωσαν την απαραίτητη ώθηση ώστε το κίνημα να μπορέσει να αποσπάσει υλικές νίκες και να αποκτήσει πανελλαδική εμβέλεια.

Τι κέρδισε όμως το φοιτητικό κίνημα;

Παρόλα αυτά το φ.κ. πέτυχε πολλές σημαντικές νίκες. Καταρχήν, κατόρθωσε στην πρώτη φάση του (Μάης – Ιούνης 2006) να αποτρέψει την ψήφιση του Νόμου-πλαίσιο και στη δεύτερη να μπλοκάρει μια τεράστια τομή όπως είναι η Αναθεώρηση του άρθρου 16 και του Συντάγματος, πιέζοντας το ΠΑΣΟΚ να αποχωρήσει με έναν τακτικό ελιγμό από τη διαδικασία αναθεώρησης παρά τη συμφωνία του στην ουσία των μεταρρυθμίσεων. Η πραξικοπηματική ψήφιση του νόμου στις 8 Μάρτη την ώρα που έξω από τη Βουλή οι φοιτητές χτυπιόντουσαν από τα ΜΑΤ με τον πιο βίαιο και άνανδρο τρόπο δε δείχνει νίκη της κυβέρνησης, αλλά μάλλον την αδυναμία της να αντιμετωπίσει το φ.κ., χρησιμοποιώντας το μόνο δυνατό της όπλο: την καταστολή. Παρόλα αυτά, το φ.κ. δεν πέτυχε μόνο υλικές νίκες, αλλά και νίκες στη συνείδηση του κόσμου. Μία ολόκληρη γενιά που οι εκάστοτε κυβερνήσεις είχαν προσπαθήσει να την κρατήσουν στην αδράνεια κατάφερε να βρει διέξοδο, να προβληματιστεί, να αμφισβητήσει, να διεκδικήσει και να κερδίσει. Μάθαμε να αποφασίζουμε για τον εαυτό μας, μάθαμε ότι η πολιτική δε γίνεται από πεφωτισμένους συνδικαλιστές, δε γίνεται στα γραφεία, αλλά στα αμφιθέατρα και στο δρόμο.Μια νέα γενιά πολιτικοποίησης. Κοινωνός της συλλογικής συνείδησης. Ανακαλύπτει ξανά την κουλτούρα της συνέλευσης, ανακαλύπτει ξανά την πολιτική «Αγώνας στα χέρια των φοιτητών». Το μέλλον ανήκει σε μας, οι συσχετισμοί αλλάζουν από τα κάτω. «Εμπρός για συνελεύσεις, καταλήψεις, διαδηλώσεις....

...Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ…

ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ: Με την αναθεώρηση του άρθρου 16 ανοίγει ο δρόμος για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια εξορισμού καταστρατηγούν τη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, αφού λειτουργούν με δίδακτρα και προς όφελος του ιδιώτη. Θα είναι εξαρχής προσαρμοσμένα στους κανόνες της αγοράς και οι επιχειρήσεις θα ελέγχουν και θα κατευθύνουν το πρόγραμμα και τη διάρθρωση σπουδών (πχ σπάσιμο των σπουδών σε δύο κύκλους, bachelors, masters) καθώς και την έρευνα. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα να αξιολογούνται από την αγορά και τα σταθμά της ως τα "πρότυπα" πανεπιστήμια, επηρεάζοντας και το δημόσιο πανεπιστήμιο. Ο ανταγωνισμός δημόσιου-ιδιωτικού θα οδηγήσει το δημόσιο πανεπιστήμιο στην αναζήτηση πόρων από τις επιχειρήσεις και στη λειτουργία του με βάση τις επιταγές του κεφαλαίου. Επιπλέον, με την εισαγωγή της βάσης του 10, γίνεται ξεκάθαρη η πολιτική που "χαρίζει" ένα μεγάλο κομμάτι των μαθητών και αυριανών φοιτητών στον ιδιωτικό τομέα (με το αζημίωτο βέβαια).

ΝΟΜΟΣ ΠΛΑΙΣΙΟ: Ο ρόλος του «νόμου πλαισίου» δεν είναι άλλος από το να προετοιμάσει το έδαφος για την εφαρμογή της αξιολόγησης στα πανεπιστημιακά ιδρύματα ,καθώς και να περιορίσει-αν όχι να καταργήσει πλήρως-την δυνατότητα των φοιτητών να αντιδρούν μέσα από συλλογικές διαδικασίες και να αποσπούν νίκες εντός και εκτός των σχολών.Πιο αναλυτικά , οι αλλαγές στο «νόμο πλαίσιο» , που αλλάζουν ριζικά θα λέγαμε το τοπίο στα πανεπιστήμια ,είναι διαμορφωμένες (προς το παρόν )ως εξής:
Άσυλο: προτείνεται η αντικατάσταση της Επιτροπής Άσυλου με το Πρυτανικό Συμβούλιο από το οποίο οι σχετικές αποφάσεις για άρση του άσυλου θα λαμβάνονται με πλειοψηφία των 2/3. Το άσυλο αποτελεί ιστορικό κεκτημένο του ευρύτερου λαϊκού κινήματος. Ο περιορισμός του άσυλου θα έχει ως αποτέλεσμα τον περιορισμό της οργάνωσης και της δράσης του φοιτητικού κινήματος του οποίου οι αγώνες δεν θα έχουν πια καμία νικηφόρα προοπτική.·
«Αιώνιοι φοιτητές»:για την εξάλειψη του φαινομένου προτείνεται η παράταση του χρόνου σπουδών κατά 50% επιπλέον της υποχρεωτικής φοίτησης. Οι "αιώνιοι φοιτητές" δεν επιφέρουν κόστος στο κράτος καθώς δεν δικαιούνται πάσο, συγγράμματα, σίτιση.. Απώτερος σκοπός του μέτρου αυτού είναι η γρηγορότερη ένταξη των φοιτητών στην παραγωγή, η εντατικοποίηση του ρυθμού σπουδών καθώς και η εμπέδωση της συνεχούς ανασφάλειας ,της πειθάρχησης και της υποταγής.
Δωρεάν συγγράμματα: Με πρόσχημα ότι το ισχύον σύστημα διανομής ενός συγγράμματος ανά μάθημα έχει στηλιτευτεί ως αναχρονιστικό και περιοριστικό για την διαδικασία της μάθησης, το δωρεάν σύγγραμμα καταργείται θέτοντας επιπλέον ταξικούς φραγμούς και καταργώντας έμπρακτα το δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης...
Εισαγωγή managers :σύμφωνα με την πρόταση των «σοφών» στο εξής η διαχείριση των κονδυλιών που θα διατίθενται σε κάθε ίδρυμα θα γίνονται από managers.Άλλη μια αλλαγή η οποία κινείται στην κατεύθυνση της υποταγής κάθε λειτουργίας του πανεπιστήμιου στο κεφαλαίο και τις εκάστοτε ανάγκες της αγοράς, αφού σίγουρο είναι ότι για την διαχείριση των κονδυλιών θα μπαίνουν ιδιωτικοοικονομικά, ανταποδοτικά και αγοραία κριτήρια...

Η ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΣ…ΟΙ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ

Είναι το ανώτερο αποφασιστικό όργανο του Συλλόγου. Στην Γ.Σ. συμμετέχουν το σύνολο των φοιτητών της σχολής και είναι το μόνο πεδίο όπου μπορούν να αντιπαρατεθούν πολιτικές απόψεις, να διαμορφωθούν συνειδήσεις και να διαπαιδαγωγηθούν ολόκληρες γενιές στο να αμφισβητούν και να διεκδικούν όσα τους ανήκουν. Ο καθένας έχει δικαίωμα να μιλήσει, να συζητήσει, να αποτιμήσει και να αποφασίσει. Η συνέλευση είναι το ζωντανό και αμεσοδημοκρατικό κύτταρο του φοιτητικού κινήματος, καθώς είναι μια διαδικασία οργανωμένη από τα κάτω που δίνει τη δυνατότητα σε όλους να κάνουν οι ίδιοι πολιτική για τον εαυτό τους. Δε θέλουμε οι Γ.Σ. να είναι όργανα των παρατάξεων, ούτε Γ.Σ. που θα συγκαλούνται μόνο σε περιόδους έξαρσης του κινήματος. Θέλουμε οι συνελεύσεις να γίνονται όσο το δυνατόν συχνότερα, ώστε να αποφασίζουμε συλλογικά για τα προβλήματά μας. Η Γ.Σ. συγκαλείται είτε όταν αυτό ζητηθεί από ικανό αριθμό φοιτητών , είτε όταν έχει παρθεί σχετική απόφαση από το Διοικητικό Συμβούλιο ( βλ. παρακάτω) ή όταν η ημερομηνία έχει καθοριστεί στην προηγούμενη Γ.Σ.
Διοικητικό Συμβούλιο (…ή αλλιώς Δ.Σ.)Είναι γραφειοκρατικό όργανο του συλλόγου στο οποίο συμμετέχουν εκπρόσωποι παρατάξεων ανάλογα με το ποσοστό που πήραν στις φοιτητικές εκλογές. Εμείς είμαστε ενάντια στη λογική αντιπροσώπευσης από <πεφωτισμένους> συνδικαλιστές που αναλαμβάνουν να μιλούν εκ μέρους του συλλόγου και μπορούν εύκολα να γίνουν οι <εκλεκτοί> συνομιλητές των καθηγητών, του υπουργείου και της κυβέρνησης υπερασπιζόμενοι τα δικά τους συμφέροντα. Παρόλα αυτά συμμετέχουμε σε αυτό για να διασφαλίσουμε ότι δε θα παίρνονται αποφάσεις αντιθετικές προς τη θέληση και τα συμφέροντα της πλειοψηφίας όπως αυτά εκφράζονται από τις Γ.Σ. Υποστηρίζουμε το “ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ!” γιατί μόνο μέσα από αυτές διαμορφώνονται συνειδήσεις και όχι μία φορά το χρόνο απ` τις φοιτητικές εκλογές για την ανάδειξη του Δ.Σ.Πως συντονίζονται οι φοιτητικοί σύλλογοι μεταξύ τους;Πολύς λόγος γινόταν κατά την διάρκεια των φοιτητικών κινητοποιήσεων του τελευταίου χρόνου ακόμα και στα αστικά ΜΜΕ για τις αποφάσεις του περιβόητου Συντονιστικού των Γενικών Συνελεύσεων.Αυτό είναι ένα όργανο για τον Συντονισμό των αποφάσεων των Γ.Σ. των συλλόγων είτε σε παναθηναϊκό είτε σε πανελλαδικό επίπεδο. Λαμβάνει χώρα συνήθως μετά από πορείες, όπου χωρίς εκλεγμένους αντιπροσώπους ο κάθε φοιτητής μπορεί να μεταφέρει την απόφαση της συνέλευσης του και να συμμετάσχει στον περαιτέρω συντονισμό για τα επόμενα βήματα του κινήματος. Εμείς θέλουμε το Συντονιστικό να έχει ένα πιο μόνιμο χαρακτήρα συντονισμού των Γ.Σ. (δηλαδή να μη γίνεται μόνο σε περιόδους καταλήψεων), καθώς αποτελεί το μόνο αμεσοδημοκρατικό και μαζικό μέσο προώθησης του αγώνα.

...ΠΟΙΟΥΣ ΘΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΔΙΑΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΣΧΟΛΗΣ...

Η ΔΑΠ, η παράταξη της ΝΔ στα Πανεπιστήμια, ήταν αυτή που κατά τη διάρκεια του φοιτητικού κινήματος απέδειξε πόσο πιστή είναι στην κυβέρνηση λαμόγιων της ΝΔ και στην πολιτική της. Από την αρχή είχε αναλάβει να προπαγανδίσει τις θέσεις της κυβέρνησης για επιχειρηματικοποίηση των σχολών και –φυσικά!- για την πάση θυσία αδιατάραχτη λειτουργία τους. ΝΑΙ στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, ΝΑΙ στο νόμο – πλαίσιο της επιχειρηματικής και ανταποδοτικής λειτουργίας των Παν/μίων, ΝΑΙ στην αξιολόγηση, ΝΑΙ στην έρευνα για τις επιχειρήσεις, ΝΑΙ στην κατάργηση του ασύλου και την ποινικοποίηση των αγώνων, ΝΑΙ στην πολιτική της ΝΔ, του Κωστάκη και της Μαριέτας.... Αυτά μας έλεγε η ΔΑΠ. Και όταν άρχισαν οι συνελεύσεις, οι καταλήψεις και οι διαδηλώσεις τα μπλε παιδιά της ΔΑΠ και της ΟΝΝΕΔ έπιασαν δουλειά. Προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να τρομοκρατήσουν τους φοιτητές με χαμένα εξάμηνα και εξεταστικές. Όταν όμως το ποτάμι του φ.κ. άρχισε να γίνεται ακόμα πιο ορμητικό, ανέλαβε ανοιχτά κατασταλτικό ρόλο. Έστελνε τραμπούκους στις σχολές (μέχρι και μπράβους νυχτερινών μαγαζιών είδαμε στο ΠΑΠΕΙ και στη Νομική) για να απειλήσουν τους φοιτητές, για να σπάσουν τις Γενικές μας Συνελεύσεις και για να χτυπήσουν αγωνιστές. Μας αποκαλούσε μειοψηφίες.

Η ΠΑΣΠ, η παράταξη του ΠΑΣΟΚ, μάλλον έχασε...τα αυγά και τα πασχάλια κατά τη διάρκεια του φοιτητικού κινήματος! Δεν ήξερε αν έπρεπε να στηρίξει ανοιχτά το κόμμα της το ΠΑΣΟΚ ή να συμμετάσχει στις καταλήψεις. Τελικά, όπως ήταν αναμενόμενο, το δήθεν αριστερό προφίλ που αρχικά υιοθέτησε δεν ξεγέλασε κανέναν! Η μάσκα έπεσε όταν το φοιτητικό κίνημα φάνηκε ότι γινόταν επικίνδυνο τόσο για τη ΝΔ, όσο όμως και για το ΠΑΣΟΚ. Η ΠΑΣΠ άρχισε να βγαίνει στα αμφιθέατρα των Γ.Σ. υποστηρίζοντας ανοιχτά «τη μεγάλη δημοκρατική παράταξη (ναι, για το ΠΑΣΟΚ μιλάμε!) που θα φέρει την αλλαγή στον τόπο». Ξέχναγε βέβαια ταυτόχρονα να πει στους φοιτητές ότι το ΠΑΣΟΚ ήταν αυτό που μίλησε δια στόματος Πάγκαλου για κατάργηση του ασύλου, ότι το ΠΑΣΟΚ ήταν αυτό που διευκρίνισε ότι δεν ψηφίζει το νόμο – πλαίσιο επειδή ήταν...πρόχειρος και αποσπασματικός, ότι ο Γιωργάκης ήταν αυτός που μίλησε πρώτος για κατάργηση των δωρεάν συγγραμμάτων, για ελαστική απασχόληση των νέων, για ΙΔΒΕ, για ιδιωτικά πανεπιστήμια και αξιολόγηση. Και τελικά οι αριστερές κορώνες και τα σκοροφαγωμένα ζιβάγκο της ΠΑΣΠ μπήκαν στο ντουλάπι για άλλη μια φορά όταν την πιο κρίσιμη στιγμή για το φοιτητικό κίνημα, ήταν αυτή που συμμάχησε όπου μπορούσε με την κυβερνητική ΔΑΠ για να σπάσει συνελεύσεις και καταλήψεις (πχ Πολυτεχνείο Κρήτης).

Η ΠΚΣ ήταν και είναι πιστή στην αντίληψη του ΚΚΕ που θέλει να εγκλωβίζει τους αγώνες στα στενά όρια του εαυτού του και του κόμματος. Όταν είδε πέρσι το καλοκαίρι ότι αυτό δεν γίνεται, περιορίστηκε στο να μείνει απ’ έξω και στο να αποτελεί όπου μπορεί ανάχωμα για το φοιτητικό κίνημα. Καταδίκαζε τις καταλήψεις και τον αγώνα των φοιτητών και έλεγε ότι τώρα είναι ώρα της εξεταστικής! Πιο συγκεκριμένα : «Η κατάληψη διαρκείας δεν αρμόζει σε αυτή την περίοδο.[...] γιατί το μόνο που θα κάνει είναι να στείλει σπίτι τους φοιτητές και να δημιουργήσει μια ελεγχόμενη αναμπουμπούλα για να τους στείλει στην αγκαλιά του ΠΑΣΟΚ». Όταν στην δεύτερη φάση του κινήματος αναγκάστηκε να μπει σε αυτό (υπό την πίεση και την κατακραυγή χιλιάδων αγωνιστών) ακολούθησε τον χιλιοπερπατημένο γι’αυτήν δρόμο της περιχαράκωσης γύρω από τον εαυτό της, επιδιδόμενη σε χωριστές πορείες και συντονιστικά, μακριά από τον κόσμο του αγώνα. Ήταν η ΠΚΣ που κατηγορούσε το φ.κ. για το αίτημα της παραίτησης του Πολύδωρα και της Γιαννάκου, λέγοντας πως τάχα είναι ενσωματώσιμα. Ήταν η ΠΚΣ που στην κρίσιμη καμπή, όταν ο νόμος – πλαίσιο ψηφίστηκε, παραιτήθηκε από το αίτημα της απόσυρσης – ανατροπής του νόμου και πισωγύρισε στο «μη εφαρμογή», υποβαθμίζοντας το γενικό στόχο του κινήματος. Όλα αυτά δεν είναι τυχαία. Απορρέουν από τη φυσιογνωμία του ΚΚΕ ως της Αριστεράς εκείνης που περιορίζεται στην απλή καταγγελία και διαμαρτυρία, ως της Αριστεράς της ήττας, που δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις στο κίνημα και να εκφράσει την ελπίδα και την δυνατότητα μαχητικών αγώνων.

Το 2πρ-Δίκτυο, η φοιτητική παράταξη του ΣΥΝασπισμού, ήταν αυτό που καθ’όλη τη διάρκεια του κινήματος δεν έκανε καμιά κριτική στον πυρήνα των μεταρρυθμίσεων και στο ρόλο της ΕΕ σε αυτές, αλλά πρέσβευε τη λογική της αντι - πρότασης και της δημοκρατικής μεταρρύθμισης (και όχι την ανατροπή αυτής της πολιτικής) στα πλαίσια του συστήματος. Είναι ενδεικτικό το εκτρωματικό αντι – νομοσχέδιο του ΣΥΝ, που ενσωματώνει βασικά σημεία των προτάσεων της Μαριέτας και της ΕΕ. Ήταν αυτό που έβαζε τη λογική της ενότητα γύρω από το ένα και μοναδικό αίτημα,γύρω από το «όχι στο νόμο – πλαίσιο» ή το «όχι στο άρθρο 16», την ίδια στιγμή που το φοιτητικό κίνημα έδειχνε ότι η ενότητα κατακτιέται από τον ίδιο τον κόσμο βάσει του αναγκαίου πολιτικού περιεχομένου που μπορεί να εκφράσει τα δικαιώματα και τις ανάγκες της νεολαίας και των εργαζομένων.

...ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΕΑΑΚ (ΕΝΙΑΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΙΝΗΣΗ);

Προσπαθούμε απέναντι στο κυρίαρχο πρότυπο του καριερισμού και του ατομικού βολέματος να εκφράσουμε τα συμφέροντα της πληττόμενης φοιτητικής πλειοψηφίας με όπλο μας τη συλλογική δράση. Είμαστε μια αριστερή συλλογικότητα (σχήμα) η Αριστερή Ενωτική Πρωτοβουλία (Α.Ε.Π) ανεξάρτητη από κόμματα και μηχανισμούς της κυρίαρχής πολιτικής. Θεωρούμε πως η πολιτική πρέπει να παράγεται από τα κάτω με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες ,σε αντίθεση με το μοντέλο της παράταξης –μεταφορέα της κομματικής γραμμής. Μαζί με αντίστοιχες συλλογικότητες πανελλαδικά σε ΑΕΙ-ΤΕΙ συγκροτούμε την Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση (Ε.Α.Α.Κ.)Γεννημένη από το κίνημα του 90-91 ενάντια στο πολυνομοσχέδιο Κοντογιαννόπουλου η ΕΑΑΚ είναι γέννημα μιας περιόδου συνελεύσεων και πανελλαδικού συντονισμού τους, μιας περιόδου καταλήψεων, συνελεύσεων και διαδηλώσεων που το κίνημα όχι απλά αμφισβήτησε την αστική πολιτική, αλλά κατάφερε να ρίξει νομοσχέδια, ακόμα και νόμους. Από την ίδρυσή της και μετά συνεχίζει να τροφοδοτεί και να τροφοδοτείται από αντίστοιχα κινήματα (νόμος Σουφλιά το 93, βιβλιοκάρτα του Γ. Παπανδρέου το 95, νόμος Αρσένη το 97-99, νόμος Ευθυμίου για την «ανωτατοποίηση των ΤΕΙ» το 2001, νόμοι για Αξιολόγηση, αντιδραστικές αλλαγές στο νόμο πλαίσιο και ιδιωτικά Πανεπιστήμια το 2006). Δραστηριοποιείται στις σχολές των ΤΕΙ και των ΑΕΙ πανελλαδικά, μέσω των σχημάτων που υπάρχουν σε κάθε σχολή και συντονίζονται με συντονιστικά ανά πόλεις καθώς και με το πανελλαδικό διήμερο συντονιστικό της ΕΑΑΚ που πραγματοποιείται 2 φορές το χρόνο (ένα το φθινόπωρο και ένα την άνοιξη). Με το ανατρεπτικό της περιεχόμενο, αμφισβητώντας πτυχές του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος, με τις αντιιεραρχικές - αμεσοδημοκρατικές δομές της και υπηρετώντας τόσα χρόνια το σύνθημα «όλη η εξουσία στις γενικές συνελεύσεις» είναι η πτέρυγα της ανεξάρτητης ριζοσπαστικής αριστεράς μέσα στα Πανεπιστήμια.