«O Δεκέμβρης κοιτά το χτες....
Με τα μάτια στραμμένα στο αύριο...»

6 Δεκέμβρη....
Ο 15χρονος μαθητής Αλέξης Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός από σφαίρες ειδικού φρουρού στα Εξάρχεια χωρίς να έχει προηγηθεί συμπλοκή, χωρίς κανένα τρόπο να απειλείται η ζωή του. Αυτόματα χιλιάδες διαδηλωτών πλημμύρισαν το κέντρο της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης με πορεία προς τη ΓΑΔΑ συγκρουόμενοι με την άγρια καταστολή, μη διστάζωντας να απαντήσουν στα δακρυγόνα και το ξύλο των ΜΑΤ με πέτρες και οδοφράγματα στα οποία άρχισε να καίει η φλόγα της εξέγερσης!!!Στη συνέχεια καταλήφθηκε η Νομική, το Πολυτεχνείο και η ΑΣΣΟΕ. Για πολλές μέρες το κέντρο της Αθήνας κατακλύστηκε από τα ποτάμια της αγανάκτησης για μια πολιτική που δολοφονεί στην ζωή, στην εκπαίδευση, στην εργασία. Σε όλη την Ελλάδα αντήχησε η φωνή της νεολαίας με εκατοντάδες καταλήψεις στα σχολεία και περισσότερες από 150 καταλήψεις σε σχολές. Η οργή για την τρομοκρατική κυβέρνηση των δολοφόνων, για τις δυνάμεις καταστολής, για ένα σύστημα που δίνει λεφτά στις τράπεζες και σφαίρες στη νεολαία, που στηρίζεται στην άγρια εκμετάλλευση του κόσμου της δουλειάς έγινε πολιτικό μαζικό κίνημα. Γιατί η νεολαία που βγήκε στους δρόμους, ασφυκτιά στο σχολείο – εξεταστικό κάτεργο, παραδίδεται στα επιχειρηματικά ιδιωτικά κολέγια, θέλει πίσω τον κλεμμένο ελεύθερο χρόνο της, βλέπει την αντί – εκπαιδευτική «μεταρρύθμιση» να υποτάσσει την εκπαίδευση στις ανάγκες του κεφαλαίου, περιπλανιέται ανάμεσα στην ανεργία και την ημιαπασχόληση για να ζήσει με 500 ευρώ.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη ξέσπασε με θρυαλλίδα την δολοφονία του 15χρονου μαθητή αλλά πυροδοτήθηκε από το εύφλεκτο υλικό της πολύπλευρης επίθεσης στις λαικές ελευθερίες, την οικονομική κρίση, την κοινωνική εξαθλίωση, την απόγνωση και το αδιέξοδο μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού, αντιασφαλιστικά μέτρα, ελαστικές σχέσεις εργασίας, ανεπάρκεια της επίσημης Αριστεράς. Βασικά πολιτικά χαρακτηριστικά της εξέγερσης του Δεκέμβρη ήταν, η γενικότερη καταδίκη της κυβέρνησης της Ν.Δ. και του συμπολιτευόμενου ΠΑΣΟΚ, των κεντροαριστερών σεναρίων και του ευρύτερου συνασπισμού εξουσίας, αναδεικνύοντας το «ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ» αλλά και το «ΚΑΤΩ ΚΑΘΕ ΕΠΙΔΟΞΟΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΑΝΤΙΛΑΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ», η μαζικότητα, η εκρηκτικότητα, η μεγάλη ταχύτητα και ευρύτητα με την οποία διαδόθηκαν οι κινητοποιήσεις σε κάθε γωνιά της Ελλάδας και σε 25 πόλεις εκτός Ελλάδας, σε θέατρα, σε ΜΜΕ και δημαρχεία (που πολλές φορές οδήγησαν και σε κατάληψή τους). Η δημιουργία κέντρων αγώνα, όπως η Νομική, και η μεταφορά των καταλήψεων σε αυτά. καθώς και οι τάσεις αυθόρμητης δράσης, ειδικά απέναντι σε αστυνομικά τμήματα, στα σύμβολα του καταναλωτισμού (πολυκαταστήματα), τράπεζες, πολυεθνικές, όπου το πιο αυθόρμητο κομμάτι της νεολαίας, οι μαθητές, πρωταγωνίστησαν πετροβολώντας ακριβώς ό,τι ένιωθαν έστω και πρωτόλεια ότι τους δολοφονεί τη ζωή!
Από την άλλη οι προβοκατόρικες ενέργειες με στόχο το λαικό κίνημα δεν έλειψαν. Από την μία οι πυροβολισμοί σε κλούβα των ΜΑΤ μέσα από το άσυλο που στόχευαν σε αυτό καθεαυτό, η επίθεση σε αστυνομικούς που σαν άλλες Κασσάνδρες είχαν προβλέψει διάφοροι υπουργοί, ήταν τρομοκρατικές επιθέσεις κατά του κινήματος καθώς και το παρασύνθημα για την μηδενική ανοχή που εξήγγειλε ο Μαρκογιαννάκης και την εφάρμοσε στο μεγαλειώδες συλλαλητήριο 9/1, 18 χρόνια μετά την δολοφονία του Τεμπονέρα, όπου 15.000 διαδηλωτές την ώρα που διαλύονταν στα Προπύλαια δέχτηκαν άγρια καταστολή και τρομοκρατία.
Σε αυτά τα πλαίσια που η πολιτική της κυβέρνησης εντείνει την επίθεση της, που πραγματοποιεί στημένους διαλόγους για την παιδεία δήθεν tabula rasa, δεν υποχωρούμε. Ο κύκλος του Δεκέμβρη δεν έκλεισε, μπορεί να κοιτά το χθες, έχει όμως τα μάτια στραμμένα στο αύριο, στους αγώνες που θα έρθουν, στους Δεκέμβρηδες που θα έρθουν, που θα βγούμε νικητές. . . .