Κείμενο ΑΕΠ -ΕΑΑΚ για το ασφαλιστικό

Η λεπτή ισορροπία μεταξύ «εξασφαλίσομεν» και «εξαφανίσομεν»

Επίκαιρο όσο ποτέ, το φλέγον ζήτημα του ασφαλιστικού περνά σε μια φάση νέας κυβερνητικής επίθεσης, που ως μόνο στόχο έχει την, για άλλη μια φορα, υπερσυμπίεση των θεμελιωδών εργασιακών δικαιωμάτων, προς όφελος του κεφαλαίου.
Κριτικής σημασίας είναι να γίνει αντιληπτό πως μια τέτοια επίθεση έρχεται να πλήξει την κοινωνία στο σύνολό της, καθιστώντας υπόθεση όλων μας, όχι μόνο την υπεράσπιση των κεκτημένων εργασιακών δικαιωμάτων αλλά και την περεταίρω προώθησή τους.

● Ασφάλιση και Καπιταλισμός

Ο εργαζόμενος μετέχει στην παραγωγή του συλλογικού προϊόντος από το οποίο απολαμβάνει την ικανοποίηση των αναγκών του. Η κοινωνία, προφανώς, οφείλει να διευκολύνει και να βοηθά τον κάθε πολίτη κατα την συμμετοχή του στην παραγωγική διαδικασία αλλά και όταν αυτός δεν είναι ικανός για εργασία, είτε λόγω ασθένειας, είτε λόγω ατυχήματος και φυσικά μετά λόγω γήρατος. Τότε υποχρεούται να εξασφλίζει επαρκείς πόρους για την διαβίωσή του με ισότιμο τρόπο για όλους.
Το ασφαλιστικό περιλαμβάνει όλες τις πτυχές που εξασφαλίζουν στους εργαζόμενους το δικαίωνα στην υγεία (πρόληψη, περίθαλψη, θεραπεία) την παροχή σύνταξης, τις πάσης φύσεως άδειες, την οικονομική κάλυψη σε περίπτωση ασθένειας, την κοινωνική πρόνοια.
Με την θέσπιση των πρώτων ασφαλιστικών ταμείων για την κάλυψη των προαναφερθέντων αναγκών-δικαιωμάτων και τη συνεισφορά των εργοδοτών σ’αυτά, η ασφάλιση γίνεται εν τη γεννέση της αντικείμενο ταξικής διαπάλης. Ο εργοδότης καταβάλει τον λεγόμενο «έμμεσο» μισθό, πράγμα που για το κεφάλαιο αποτελεί επιπρόσθετη διαρροή.
Οπως στόχος του κεφαλαίου είναι διαρκώς να μειώνει την τιμή που αγοράζει την εργατική δύναμη, έτσι στόχο του αποτελεί να προωθούνται νόμοι, μέτρα, ρυθμίσεις που αποβλέπουν στη μείωση των εξόδων της εργοδοσίας για την ασφάλιση.
Η συνολικότερη επίθεση που δέχονται τα εργασιακά δικαιώματα σήμερα, εντάσονται στην εξυπηρέτηση των σχεδίων του κεφαλαίου, τα οποία θα μπορούσαμε να τα κατατάξουμε σε 3 κατηγορίες :
-Απαλλαγή των εργοδοτών από τις οικονομικές υποχρεώσεις που είχαν θεσπιστεί απο το προηγούμενο σύστημα.
-Πλήρης αποδόμηση των συλλογικών δικαιωμάτων με σκοπό την υπονόμευση της διεκδικιτικής δράσης των εργαζομένων.
-Εκμετάλλευση της τεράστιας περιουσίας που υπάρχει στα ταμεία.

●Ασφαλισμένοι σήμερα

Το σκάνδαλο των ομολόγων αποτελεί μόνο την κορυφή του παγόβουνου αναφορικά με τη διασπάθιση των αποθεματικών των ταμείων. Δεν χρειάζεται μεγάλη φαντασία να αντιληφθούμε την κατάσταση των ασφαλισμένων την εποχή που τα χρήματά τους αποτελούν διακύβευμα τζόγου.
Πιο συγκεκριμένα :
- 71% των συντάξεων του Ι.Κ.Α κυμαίνεται κάτω απο 600 ευρώ.
- βασική σύνταξη στον Ο.Γ.Α. είναι 278 ευρώ μαζί με την πρόσθετη φθάνει τα 360 ευρώ.
- Στο σύνολο των συνταξιούχων ένας στους δύο παίρνει σύνταξη λιγότερο απο 500 ευρώ.
- Τα όρια ηλικίας για σύνταξη στο Ι.Κ.Α. είναι ήδη για τους άνδρες πλήρης σύνταξη στα 65 ή με 35ετία και μετά τα 69.
Όλα αυτά την ίδια στιγμή όπου οι εργαζόμενοι δίνουν κάθε μήνα για την ασφάλισή τους ποσά που ξεκινούν, στο Ι.Κ.Α. απο 26% του μισθού τους και φθάνουν μέχρι 44%(π.χ στην Εθνική), χωρίς να υπολογίζουμε τον κλάδο υγείας σ’αυτά τα νούμερα.
Ξεχωριστή αναφορά πρέπει να γίνει στην κατάσταση των νέων ασφαλισμένων.Η παράνομη εισφοροδιαφυγή του εργοδότη, με την απόκρυψη των εργαζομένων, είναι τακτική που πλήττει κυρίως τους νέους.Οι πλειονότητα αυτών σήμερα, είτε δουλεύει ανασφάλιστα και «εν κρυπτώ», είτε τους επιβάλεται εργασία με τη μορφή παροχής υπηρεσιών αντι μισθωτής, παράλληλα με την πλήρη στέρησή του απο τα συλλογικά του δικαιώματα και απο κάθε είδους εργασιακή προοπτική.
Κραυγαλέο είναι το γεγονός οτι τέτοιες πρακτικές αντί να αποτελούν αντικείμενο δίωξης, γίνεται συντονισμένη προσπάθεια απο Ε.Ε. και τα κόμματα του αστικού μπλόκ εξουσίας να κατοχυρωθούν νομικά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν τα προγράμματα STAGE. Μέτρο που καθιερώθηκε και χρησιμοποιείται απο το ίδιο το δημόσιο και προβλέπει την απασχόληση νέων χωρίς συνταξιοδοτική κάλυψη με σκοπό την «δήθεν» επιμόρφωση και παροχή ειδίκευσης.Συνέχιση αυτής της πολιτική αποτελεί ο επικείμενος νόμος για τις Δ.Ε.Κ.Ο. ο οποίος συν τοις άλλοις θα προβλέπει 2ετή απασχόληση των νέων εργαζομένων με σύμβαση.

●Χαρακτηριστικά της νέας επίθεσης

Η νέα κυβερνητική εξαγγελία για επέμβαση στο ασφαλιστικό, περιλαμβάνεται στο λεγόμενο «πακέτο» μεταρυθμίσεων της κυβέρνησης και έρχεται να το εναρμονισει πλήρως με τα σχέδια του κεφαλαίου. Με αυτή επιδιώκεται στο όνομα του «ορθολογισμού» να επιβληθούν άλλα μοντέλα ασφάλισης με προώθηση :

- Των 3 πυλώνων ασφάλισης. Της κύριας, που θα έχει δημόσιο-καθολικό χαρακτήρα, της επικουρικής, που θα είναι κλαδική και της επαγγελματικής-ιδιωτικής, των λεγόμενων επαγγελματικών ταμείων, που θα είναι «προαιρετική» και θα έχει την μορφή ομαδικών συμβολαίων ιδιωτικής ασφάλισης.
Στόχος είναι δηλαδή να θεωρείται οτι το κράτος έχει την ευθύνη και εγγυάται μόνο μια, επιδοματικής μορφής σύνταξη. Συγχρόνως με την προώθηση αλλαγών στον τρόπο υπολογισμού της, ευνοείται η λειτουργία του 3ου πυλώνα, ώστε αυτός απο «προαιρετικός» να καταστεί «απαραίτητος».
- Της αύξησης των ορίων ηλικίας ,με προώθηση της λεγόμενης «ενεργούς γήρανσης», με κίνητρα παραμονής στην εργασία, άρα και αντικίνητρα για την έξοδο απο αυτήν με αλλαγές στον τρόπο υπολογισμού της.
- Του ανταποδοτικού ή κεφαλοποιητικού χαρακτήρα στη θέση του αναδιανεμητικού και προνοιακού.Δηλαδή προσπάθεια να αποτελεί η σύνταξη «επενδυση» και αντικείμενο πλουτισμού για λίγους και όχι θεμελιώδης έκφραση της πρόνοιας του κράτους για όλους.
Συγκεκριμένα προωθείται ο υπολογισμός της σύνταξης, όχι με βάση τα συλλογικά δεδομένα ,τη θέση του εργαζομένου και την κάλυψή του σε έκτακτες περιπτώσεις ατυχημάτων, αναπηρίας κ.τ.λ., αλλά με βάση τις εισφορές που έχει καταβάλει στην ατομική του μερίδα-λογαριασμό.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό που ισχύει ήδη στον Ο.Γ.Α.Εκεί ο ασφαλισμένος μπορεί να επιλέξει απο διαφορετικά προγράμματα συνταξιοδότησης ,προνομοιακά γι’αυτούς που καταβάλλουν μεγαλύτερο ποσό εισφορών.

Για το σύνολο αυτών των μεταρυθμίσεων, η νεολαία ,που δεν έχει παραστάσεις και εμπειρίες από εργατικούς αγώνες, που έχει πολύ μικρή συνδικαλιστική πυκνότητα, που έχει ήδη εμπεδώσει σε μεγάλο βαθμό τους νέους όρους ένταξης στην παραγωγή, βρίκεται στο επίκεντρο.Ο αγώνας του αστικού συνασπισμού εξουσίας για την ενίσχυση του νέου μοντέλου εργαζόμενου, αυτού που δεν έχει συλλογικά δικαιώματα, που ατομικά φορτώνεται την κοινωνική και οικονομική ευθύνη για την ανεργία και έχει την πλέον ευέλικτη σχέση με την εργασία, αλλά και αντίστοιχα με τις όποιες μορφές κοινωνικών παροχών, πρέπει να απαντηθεί με το ίδιο «νόμισμα».

Ολα αυτά είναι απέναντί μας, αυτό που χρειάζεται είναι να μας βρουν εκεί. Η σύνδεση των αγώνων φοιτητών και εργαζομένων είναι ο δρόμος για μια συνολική απάντηση ανατροπής σ’αυτά που μας ετοιμάζουν.